In een scherpe analyse bestempelt hij het initiatief als een “samenraapsel” dat vooral ingegeven lijkt door machtsdrang, en niet door inhoudelijke overeenstemming of ideologische verbondenheid.

Volgens Boldewijn zijn er geen aanwijzingen dat de deelnemende partijen vooraf diepgaande gesprekken hebben gevoerd of werkelijk inhoudelijke afstemming hebben gezocht. “Voordat je bij elkaar komt, moet je toch onderhandelen.” “Maar ik heb niet de indruk dat dit soort gesprekken zijn gevoerd,” stelt hij. Dat de samenwerking juist tijdens de verkiezingscampagne tot stand komt, versterkt zijn vermoeden dat het hier gaat om een strategische zet om de macht te grijpen, eerder dan om een doordacht gezamenlijk beleid.

De partijen die zich nu aansluiten – hebben volgens Boldewijn grotendeels overlappende thema’s op hun agenda’s. Het ontbreken van duidelijke differentiatie en inhoudelijke visie baart hem zorgen. “Wat is het onderscheid?” Wat is de gezamenlijke lijn? We weten het niet,” aldus Boldewijn. Volgens hem lijken de partijen vooral verenigd in hun oppositie tegen de VHP, die in de huidige regeerperiode volgens hen een solistische koers heeft gevaren.

Op de vraag of de nieuwe alliantie een strategische meesterzet of een daad van wanhoop is, blijft Boldewijn genuanceerd maar kritisch. Hij verwijst naar de onvrede binnen eerdere coalities met de VHP, waarbij partijen als de NPS en ABOP zich ondergewaardeerd voelden en hun frustraties publiekelijk uitten. “De VHP is haar eigen weg gegaan, dat hebben we gezien. “Dit lijkt een poging om te laten zien: wij kunnen het beter”. Maar de vraag is of dat ook echt zo is.”

Daarnaast ziet hij een groot struikelblok in de mogelijke betrokkenheid van de NDP, een partij die nog steeds controversieel is vanwege het verleden onder voormalig president Bouterse. “Er zijn nog steeds mensen binnen die nieuwe alliantie die grote bezwaren hebben tegen samenwerking met de NDP. Die oude pijn is niet weg.

Boldewijn waarschuwt nadrukkelijk voor herhaling van het verleden. In de Surinaamse politieke geschiedenis zijn coalitiebreuken eerder regel dan uitzondering. Hij noemt het regeerakkoord van de huidige regering als voorbeeld: dat akkoord bestond uit vier fasen, maar is in de praktijk nooit volledig uitgevoerd. “Een akkoord is mooi op papier, maar in de uitvoering stuit je op problemen.” “En dat is waar veel allianties uit elkaar vallen.” Daarbij speelt ook het IMF-programma een rol. Volgens Boldewijn waren sommige partijen principieel tegen de samenwerking met het IMF, maar slikten ze hun bezwaren om de regering te ondersteunen. Dat soort compromissen kunnen later tot interne conflicten leiden.

Tot slot pleit Boldewijn voor een grondige evaluatie van de erfenis van de huidige regering voordat een nieuwe coalitie haar plannen uitvoert. “Voordat het protocol van machtsoverdracht wordt getekend, moet je nagaan wat de vorige regering heeft achtergelaten.” “Anders kan je beleid direct in de war worden geschopt.” Zijn boodschap is duidelijk: politieke samenwerking moet gestoeld zijn op transparantie, inhoudelijke overeenstemming en gezamenlijke verantwoordelijkheid. Zonder die fundamenten dreigt ook deze nieuwe alliantie te bezwijken onder haar eigen gewicht. “Een regeerakkoord is geen garantie voor stabiliteit.” Het is slechts een beginsel. De ware test ligt in de uitvoering,” aldus Boldewijn.