die de samenleving bezighouden. Bij de eerste stelling barstte al een felle discussie los tussen de politieke vertegenwoordigers. Op de stelling: “Zonder betere infrastructuur zal Suriname nooit economisch doorgroeien. De staat moet investeren in een nationaal wegenplan, ook als dat begrotingsdiscipline vereist,” reageerde voormalig vicepresident Ashwin Adhin namens de Nationale Democratische Partij (NDP) dat het van belang is dat Suriname nadenkt over de bouw van een geheel nieuwe stad, gescheiden in residentiële en industriële zones. “De infrastructuur van Paramaribo is verouderd. Zware trucks denderen door woonwijken. Dat vernietigt kapitaal en belemmert economische vooruitgang,” stelde hij. Volgens Adhin is het niet voldoende om simpelweg bestaande wegen te repareren. “We hebben een nationaal structuurplan, afgerond in februari 2020, dat zonering voor heel Suriname in kaart brengt. Pas als je infrastructuur planmatig koppelt aan economische zones, bereik je duurzame groei,” zei hij. Over begrotingsdiscipline was hij kritisch: “Als je alleen aan discipline denkt om infrastructuur te financieren, dan mis je het bredere plaatje van slimme investeringen en langetermijnvisie.”

Krishna Mathoera, die namens de Vooruitstrevende Hervormingspartij (VHP) het woord voerde, onderstreepte het belang van een integrale benadering. “Infrastructuur is cruciaal voor sociale gelijkheid en nationale ontwikkeling,” zei ze, verwijzend naar de noodzaak van investeringen in ontwatering, waterpompen en klimaatbestendige systemen. Maar de VHP kijkt volgens haar verder dan enkel het wegennet. “We moeten digitale en luchtverbindingen ontwikkelen als onderdeel van een bredere ontwikkelingsvisie. Zonder die verbindingen zal toerisme – een belangrijke pijler voor economische diversificatie – nooit van de grond komen.” Ze sprak over de vijfduizend kilometer aan wegen, waarvan slechts tweeduizend verhard zijn, en bepleitte tolheffing en belasting op zwaar verkeer als alternatieve inkomstenbronnen voor onderhoud. “We moeten af van het bouwen zonder plan en overgaan op zelfvoorzienend onderhoud,” aldus Mathoera.

Gregory Rusland van de Nationale Partij Suriname (NPS) erkende het belang van infrastructuur als fundament voor economische ontwikkeling, maar plaatste kanttekeningen bij het enthousiasme van zijn collega’s. “Je kunt grootse plannen hebben, maar we weten allemaal dat Suriname momenteel in een financieel diepe put zit,” waarschuwde hij. Rusland pleitte voor realisme boven retoriek. “De productiesector heeft faciliteiten nodig, ja. Maar wie gaat het betalen? En hoe garanderen we onderhoud na oplevering?” Hij gaf aan dat eerdere regeringen – inclusief zijn eigen partij – fouten hebben gemaakt, maar benadrukte dat nieuwe plannen gedragen moeten worden door brede consensus en wetgeving. “Zonder wetmatige verankering blijven ontwikkelingsplannen afhankelijk van politieke willekeur.”

De discussie werd scherper toen Bronto Somohardjo van de Pertjajah Luhur (PL) zich fel uitliet over de staat van de wegen onder vorige regeringen. Hij stelde voor om binnen honderd dagen tweehonderd gevaarlijke gaten in het wegennet te dichten. “Niet met champagne wegen openen, maar met daadkracht gaten dichten.” Financiering zou komen door het inschakelen van lokale aannemers en het schrappen van overbodige prestigeprojecten. Maar op de vraag waar het geld vandaan zou komen bij een nog niet goedgekeurde begroting voor 2025, bleef hij het antwoord schuldig.

Raymond Landveld van Broederschap en Eenheid in de Politiek (BEP) maakte een interessante insteek door de focus te verleggen van wegen naar mobiliteit en digitale infrastructuur. Hij pleitte voor een twintigjarig mobiliteitsplan dat wettelijk bindend moet zijn voor alle toekomstige regeringen. Leeroy Jack van de Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (ABOP) benadrukte dat zijn partij ervoor zal zorgen dat er verandering komt in de situatie, omdat het volgens hem meer dan duidelijk is dat er aandacht moet worden besteed aan de infrastructuur in het land.

Het debat in Torarica gaf een onthullend inkijkje in de politieke visies van de zes partijen, maar ook in de hardnekkige obstakels voor infrastructuurontwikkeling. Terwijl partijen hun ideologieën uiteen zetten, werd één punt pijnlijk duidelijk: Suriname heeft dringend behoefte aan een langtermijn infrastructuurplan, juridisch verankerd, politiek overstijgend en financieel haalbaar.